Cremeren of begraven, dat was de vraag. "Dat kan me absoluut niet schelen" was mijn antwoord.
Zowel mijn Astrid als ik lieten dat graag aan onze kinderen over. "Nooit doen", zei de uitvaartonderneemster."Nooit doen, want daar zijn talloze familieruzies door ontstaan. En vooral de meningen van de familie van de kouwe kant leggen soms een bom onder de familieverhoudingen."
Als advocaat adviseer ik regelmatig aan mensen om een testament te maken. Regel nu goed wat er met jouw bezittingen moet gebeuren als je dood gaat. Laat je partner goed verzorgd achter. Geef kinderen een kant en klaar pakket, dan is de kans op onvrede het kleinst. Want we willen toch niet dat ons overlijden de bron wordt van gerommel in de familie?
Ook als je testament door de notaris is opgesteld, is er van alles te regelen waar je meestal pas over nadenkt
als iemand is overleden. Of er leven vragen waarop je het antwoord gewoon niet weet.
Laat je dat dan maar op je afkomen? Of op je partner? Wij niet. Astrid is nog lang geen 60, ik ben er ruim overheen. Je komt er toch een keer voor te staan.
Geloof het of niet, we hebben er een gezellige avond aan overgehouden. Ik belde een uitvaartonderneemster van wie ik goede berichten had gehoord. Zij bleek bereid bij ons thuis een gesprek met ons te voeren over alles wat met overlijden te maken heeft. En dat terwijl we nog springlevend zijn en ook geen plannen hebben er uit te stappen. Integendeel.
Een dienst in een kerk past niet meer bij mij. Zijn er dan nog wel geschikte ruimtes om een groep mensen te ontvangen om mijn leven te vieren? Ja, die zijn er. Cremeren geniet niet mijn voorkeur. Maar dat de gemeente uitmaakt in welk rijtje op welk plekje ik kom te liggen, bevalt me evenmin. Ergens eenvoudig in de natuur, dat zou mooi zijn. Daarop vernamen we dat Blerick een natuurbegraafplaats heeft. Alweer een vraag uit de wereld geholpen. En al pratend kom je op intiemer onderwerpen. Je kunt goed thuis opgebaard worden. Diepvriesapparaat onder je rug en je kunt mooi thuis blijven. En die handjes zo heilig gevouwen, moet dat?
Nee hoor, je kunt erbij liggen alsof je even je middagdut doet. En ik haat het dat tijdens een dienst de mensen allemaal meters uit elkaar zitten.
En is het te regelen dat mensen na afloop lekker over me kunnen lullen met een pilske in de hand?
Mijn leven is uiteindelijk een feest, dan moet dat ook gevierd kunnen worden. Kan allemaal.
Ik wist natuurlijk wel, dat er bij uitvaartondernemers lijstjes te krijgen zijn die je kunt invullen en waar je veel vragen mee beantwoordt. Maar de gevolgen van die antwoorden overzie je veelal niet.
Als je het daar eens over hebt gehad, neem je beslissingen vaak heel anders dan je in je onkunde dacht. En nu ik er toch over schrijf: dezer dagen hoorde ik een prachtig, eigenlijk vrolijk lied, dat ik fantastisch zou vinden als uitsmijter bij mijn begrafenisdienst. Heeft beslist niemand anders. Want als ik iets niet wil, dan is het wel standaard. En somber hoeft het allemaal niet te zijn. Verdriet is er toch wel.
Daar hoeven we niet ook nog een verdrietig of lamlendig sausje overheen te doen.
En waar zo'n gesprek ook nog goed voor is: wat is het toch fijn om ontspannen samen met je partner te praten over de dood, terwijl je je sterk bewust bent van je liefde en zorg voor elkaar.
En dan nog wat: uitvaartondernemers kunnen schateren. Blij dat ik dat zelf gezien heb. En als zij dan nog een keer ons huis moet betreden, weet een van ons tweeën zeker dat we in goede handen zijn. Deskundig, vriendschappelijk en ja, ook een lach.
Reageren? paul@huver.nl
Wijkblad Punt voor Smeliënstraat e.o.
Blerick, april 2011
